یادداشت مهدی شادمانی در شماره 294

سعیدلو هم می‌رود؟ چرا؟

برای خواندن یادداشت به ادامه مطلب بروید...

 

1- بنده خدا همه کاری کرد که ورزش وزارتخانه نشود. علی سعیدلو را می‌گویم. رئیس فعلی سازمان تربیت بدنی هر کاری از دستش برمی‌آمد انجام داد تا جایگاهش را از دست ندهد. او خوب می‌داند که اگر ورزش وزارتخانه بشود- که فقط نظر شورای نگهبان برای تایید این مورد مانده – دیگر جایی در ورزش نخواهد داشت. این را فقط سعیدلو نمی‌داند که همه اهالی ورزش می‌دانند؛ رئیس سازمان ورزش گزینه وزارت ورزش دولت دهم نیست.
روزنامه‌ها را که خوانده‌اید؟ همه اینها را نوشته‌اند.
2- علی سعیدلو اشتباه مدیریتی زیاد داشته اما این اشتباه‌ها بیشتر از روسای قبلی سازمان تربیت بدنی نبوده‌اند؛ مثلا درمورد فوتبال او هرچند درباره افشین قطبی رفتار قابل انتقادی داشت اما قبل از او محمد علی‌آبادی را داریم که به خاطر تیم ملی، فدراسیون فوتبال را به تعلیق کشید و محسن مهرعلیزاده (رئیس دو دوره قبلی) که در برکناری سرمربی تیم ملی رأسا وارد کار شده، ‌هاشمی‌طبا (رئیس سه دوره قبلی) و معاونش فائقی هم اتهاماتی به خاطر دست بردن در ترکیب تیم ملی داشته‌اند.
بیشتر اشتباه‌های مدیریتی سعیدلو شبیه مدیران قبلی است اما تصمیمات مثبتی داشته که سایرین نداشته‌اند. به طور مثال در اداره پرسپولیس و استقلال طوری عمل کرده که سرخابی‌ها از نظر مدیریتی آرام‌ترین روزهای خود را می‌گذرانند.
مهم‌تر از همه اینکه سازمان تحت مدیریت سعیدلو در بازی‌های آسیایی گوانگ‌ژو نتایجی را رقم زده که هیچ‌کدام از روسای قبلی سازمان تربیت بدنی به آن نزدیک هم نشده‌اند. هرچقدر هم که رئیس در نتایج بی‌تاثیر باشد اما به هر حال او بهترین نتایج در بازی‌های آسیایی بعد از انقلاب را به دست آورده. توضیح بیشتر لازم نیست، سعیدلو با عملکردی که از خود به نمایش گذاشته از چهار نسل قبل‌تر خود بهتر است. بدون شک خبرگزاری‌ها را که خوانده‌اید؟ نوشته‌اند او باید برود.
3- نتایج ایران در بازی‌های آسیایی در پنج سال اخیر قطعا ثمربخش‌ترین فعالیت دولت بوده. نامی هم که در کنار این نتایج نوشته شده علی سعیدلوست اما او در فاصله فقط یک ماه از این موفقیت بزرگ مجبور است به دنبال راهی برای از دست ندادن ورزش باشد. حواستان به خبرها هست؟
4- این مدل کنار رفتن بی‌اختیار کنار رفتن‌های محمد کامران باقری لنکرانی، منوچهر متکی، مصطفی پورمحمدی و دانش جعفری را تداعی می‌کند. فارغ از مقایسه عملکرد علی سعیدلو و وزرای نامبرده یک شایعه هم درمورد نخواستن سعیدلو وجود دارد؛ اینکه او هم به همان روشی نخواستنی شده که آنهای دیگر نخواستنی شدند.
5- حبیب کاشانی، محمد دادکان، حمید سجادی و فداحسین مالکی نامزدهای پست وزارت ورزش هستند. این گزینه‌یابی سایت‌های خبری مانند ایلنا و مهر از معرفی وزیر پیشنهادی وزارت ورزش و جوانان به مجلس است؛ گزینه‌یابی‌هایی که به نظر بسیار واقعی به نظر می‌رسند.
در این گزینه‌یابی‌ها به نکته‌ای هم اشاره شده که هر کدام از این چهار نامزد توسط طیفی در دولت حمایت می‌شوند اما خب به همان دلیل بالا از سعیدلو خبری نیست.
6- موضوع دفاع از سعیدلو نیست که او هم کارهای غیرقابل‌دفاع داشته اما به هرحال ساز و کار این فهرست را کسی نمی‌داند. اصلا شاید این فهرست از بیخ و بن غلط باشد اما اگر وزارت ورزشی در دولت دهم تشکیل شد و سعیدلو به عنوان اولین گزینه معرفی نشد آن وقت دو سوال به وجود می‌آید:
الف- «چطور یکی از معدود مدیران موفق دولت دهم که موفقیتش را موافق و منتقد قبول دارند قرار است کنار برود؟»
ب- «به غیر از کارنامه دقیقا چه ملاک‌هایی برای وزیر شدن در ورزش دولت دهم لازم است؟»
تکمله: به غیر از علی سعیدلو که نمی‌خواهد از ورزش برود بدنه دولت هم با وزارت شدن ورزش مشکل دارد. رحیمی - معاون اول احمدی‌نژاد - هم این مساله را علنا در تلویزیون اعلام کرد که «ما قانون را اجرا می‌کنیم اما به این قانون ایراد جدی داریم.» جدا از مسائلی که درباره کوچک و بزرگ شدن دولت عنوان می‌شود. نمایندگان مجلس با اکثریتی قاطع تصمیم داشته‌اند در مسوولان دولتی ورزش اجبار پاسخگویی ایجادکنند؛ پاسخگویی درباره نتایج مختلف، پاسخگویی در مورد هزینه‌های سنگین و مختلف؛ پاسخگویی به مردم که اتفاق خوبی است نه؟